Rok

Minął rok. Kiedy? Nie mam pojęcia! Jedna świeczka zdmuchnięta, masa życzeń - tak minął nam 13.09.2011 r.  Byłam z mr T sama (nie licząc wspaniałych gości oczywiście!!!!), bo Tata mr T musiał wyjechać... Praca... 

A ja wieczorem, kiedy mr T po dniu pełnym emocji udał się do krainy snów, usiadłam z lampką wina i pomyślałam o tym minionym roku. Wspominałam sobie ten pierwszy krzyk, pierwsze nasze (tzn. mr T i moje) spotkanie, pierwszy buziak, utulenie, ten stres, strach, rodzące się uczucia, których wcześniej nie znałam... Życie wywalone do góry nogami, że już nic nie jest tak jak było... Nawet po drobne zakupy nie można wyjść ot tak beztrosko. Jesteśmy z mr T po prostu nierozłączeni! 

Taki był ten miniony rok. Fantastyczny, taki na który długo czekałam. Chociaż rok ciężki, co tu dużo mówić. Czasami ma się wszystkiego i wszystkich po dziurki w nosie... No cóż, tak jest... Ale tego roku nie zamieniłabym na nic!

Uwielbiam patrzeć jak mr T się zmienia, rozwija. Jak otwierał oczka, długo zapuchnięte po porodzie, jak zaczął przewracać się na boki, łapać stópki, jak uśmiechnął się pierwszy raz, zaśmiał. usiał, zrobił pierwszy krok, zjadł pierwszą marchewkę, powiedział: tata, mama i kilka innych wyrazów, jak naśladuje dźwięk autka, samolotu. Uwielbiam jak gramy piłką, jak rozmawiamy w tylko nam znanym języku. I tak mogłabym wymieniać... :))))  I wiecie, choć dużo jest trudnych chwil, to jak wspominałam ten miniony rok, to myślałam głównie o tych pięknych naszych chwilach. 

I mr T i sobie życzę, by było ich jak najwięcej  :)