Podglądacz

"Jak jedziesz baranie!!!" słyszę na placu zabaw. Odwracam się a tu dziewczynka (tak na oko 7 lat)  ściga się z chłopcem - ona na rowerze a on na hulajnodze. Dziewczynka puka się w czoło, "Ja mam pierwszeństwo!" - dodaje - z  bardzo poważną miną. Robią kolejne kółko.

Mr T zabiera mój telefon komórkowy i słyszę: "Cze, acha, neeee, ha ha ha (i tu śmiech, jakby usłyszał po drugiej stronie słuchawki wyśmienity żart), pa". Wybiera kolejny numer i powtórka. Mr T staje przed oknem balkonu., drapie się po głowie, gestykuluje, zaczyna chodzić po mieszkaniu i wciąż rozmawia i zaśmiewa się. Pomyślałam  - Jezu, jakbym wiedziała siebie albo męża w czasie rozmowy przez telefon! Właśnie tak się zachowujemy: on  - zawsze robi coś z włosami i patrzy przez okno, ja chodzę po mieszkaniu - bez celu. 

Mr T jest jak takie nasze lustro - odbijamy się w nim my, nasze zachowania. Patrzyłam na siebie patrząc a niego. Rozbawiło mnie to ale jest też druga strona medalu, prawda? Czy chciałabym żeby powielał wszystkie moje zachowania, które obserwuje gdy jestem wkurzona, zirytowana, bez humoru? Nieeee!!!!!!!!!!! Czy chciałabym by był taki ja ja, jak mąż? Trochę tak a trochę nie. 

Zawsze chcemy, żeby dzieci były doskonalsze od nas, żeby nie popełniały tych samych błędów, żeby było im lepiej niż nam. Pamiętam, że moi rodzice zawsze tego chcieli, chcę teraz i ja a i tak będzie jak mr T chce.  W każdym razie jestem podglądana 24h na dobę :)

Zapomniałam dodać, że mama dziewczynki "od barana" była purpurowa ze wstydu i ze złości chyba. Ale zła to chyba może być tylko na siebie, prawda?